Auteur: Hennie

Leven, ze danst elke moment haar eigen dans en is daarmee onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Steeds als je denkt: nu weet ik hoe Leven werkt veranderd de muziek. Beland je in een tango terwijl je de rumba net onder de knie begon te krijgen.

Het Leven wat ons verleidt om met haar mee te dansen. Te genieten van het bewegen zonder te hechten aan een vaststaand resultaat. Je te laten leiden door de wisselende ritmes van extase en ongemak.

Dansen met haar pieken en dalen net als een boom die haar kleuren de lucht in knalt zonder deze ook maar een moment vast te willen houden. Ze volgt een natuurlijke intelligentie en laat zich weerloos meevoeren in de cyclus waarbij dood blad voeding geeft aan nieuw Leven.

Leven wat zich niet laat temmen, niet past in hokjes en met een bedenkelijk blik kijkt naar zelf bedachte mechanische systemen en protocollen die proberen haar op een reeds gebaand pad te houden.

Haar vloeibare karakter piept door gaten en kieren, ze maakt van vaste grond moerasgebied. Gaat altijd door en vindt haar eigen nieuwe weg als ook dit gebied weer wordt drooggelegd.

En wij, wij denken haar te kunnen temmen. In een steeds ingenieuzer web van vaststaande werkprocessen, afspraken, protocollen en te behalen resultaten, die de danser steeds vaker de adem beneemt.

Omdat we heel onschuldig zijn vergeten dat we zelf ook een vorm van Leven Zijn. Onderdeel van de dans, meegevoerd worden in een natuurlijke cyclus met een steeds veranderlijk karakter. Vloeibaar, vergankelijk en eeuwig tegelijkertijd. En daarmee ontembaar 🧡

Leven is als surfen op de golven, soms hoog, soms laag en soms is er te weinig wind en voelt het alsof je stilstaat.

Maar ook op de momenten dat er aan de oppervlakte weinig te zien is gaan de golven in de diepte door. Heel zacht wiegend, dwingend of soms zelfs overweldigend.

Als een stem die fluistert, soms gaat  schreeuwend als ze niet wordt gehoord maar altijd met de intentie om je iets te laten zien of voelen.

Het Leven staat nooit stil, ze is altijd in beweging en veranderd in ieder moment of wij er ons bewust van zijn of niet.

De golven van enthousiasme en het gevoel helemaal op te gaan in het Leven zijn hetzelfde water als de golven die overweldigen en je het gevoel kunnen geven overspoeld of zelfs weggespoeld te worden.

En wat doet het water? Zonder verzet laat ze zich meevoeren door de golven. Maakt koprollen en nodigt ons zelfs uit om met haar mee te komen spelen op surfplanken, bootjes of door gewoon de branding in te duiken. Zonder angst, draagt ze steeds opnieuw tot ze helemaal vanzelf weer rustig wordt.

Een kado van moeder natuur dat als we goed durven kijken voorleeft hoe ook menszijn en Leven werkt. Hoe minder we ons verzetten tegen steeds veranderende emoties die ons lijf op hol laten slaan of juist weer stil doen staan hoe vrijer de Levensenergie blijft stromen.

Of zoals Sydney Banks ooit zei: Als het enige wat we leren is om niet langer bang te zijn voor onze ervaringen, dan veranderd de wereld vanzelf 🧡

Op weg naar de middelbare school om een tentamen te gaan maken zie ik bij de verkeerslichten een meisje over het stuur van haar fiets hangen. Als het verkeerslicht op groen springt blijft ze staan terwijl de rest doorfietst. Ze blijkt een aanval van hyperventilatie te hebben en ik begeleid haar naar het dichtstbijzijnde huis waar een boterhamzakje uitkomst biedt. Op school aangekomen mag ik niet meer meedoen met het tentamen. De reden van mijn te laat zijn veranderd hier niets aan. En toch had ik onderweg geen andere keuze kunnen of willen maken.

In de afsluitende fase van het mbo hebben we een gesprek over een aantal te lezen boeken. Zelf voeg ik het boek: Niet morgen maar Nu van Wayne Dyer toe aan de lijst. Ik lees het voorwoord, de inleiding en de achterkant waarbij toen al iets van de inhoud in mij resoneerde zonder het nog echt te begrijpen. Onder het motto ‘fake it till you make it’ bluf ik me door het gesprek en neem de complimenten voor de keuze van een boek op hbo niveau vol binnenpretjes in ontvangst.

De deeltijd hbo rond ik af met een scriptie die door een methodiekdocent en een docent beeldendvormen wordt beoordeeld. De één vindt het voldoende de ander onvoldoende. Ze worden het niet eens over welke elementen het zwaarst wegen. Het vertrouwen in het proces van beoordelen wordt zodanig geschaad dat ik gebruik maak van het recht, een derde onafhankelijk beoordelaar mee te nemen naar het eindgesprek. Ik verlaat het ‘strijdtoneel’ met een dikke voldoende.

Door schade en schande wijs geworden schakel ik voor mijn masteropleiding een neerlandicus in. Voorbij de vorm hoeven beoordelaars zich nu alleen nog op de inhoud te richten en afgaande op behaalde resultaten lijkt daar niet veel mis mee.

Ik red me in onderwijsland omdat ik het spel steeds beter doorzie en er mee leer spelen. Mijn hele schoolcarrière vraag ik me al af hoe strenge eisen aan vorm en continue wijzigende inhoud, afspraken, regels en systemen bijdragen aan de bedoeling van onderwijs.

Ik blijf me verbazen en verwonderen hoe het optimaal ondersteunen van leerprocessen (waar onderwijs in mijn ogen voor is bedoeld en processen zijn die zich weinig aantrekken van een vaste tijd en vorm) steeds meer en vaker worden ondergesneeuwd door nieuwe systemen en zelf bedachte regels en afspraken die vervolgens een eigen waarheid gaan leven . Als je daar als student een bochtje mist wordt er steeds vaker niet meer naar de inhoud van je werk gekeken. Het maakt dat een steeds groter deel van mijn vak bestaat uit studenten leren hoe ze kunnen spelen met steeds veranderende vormen en wisselende spelregels. Hoe ze bochten het beste kunnen nemen zonder eruit te vliegen. Soms zelfs al voor ze goed en wel vertrokken zijn.

Passie, verdriet, strijdbaarheid, frustratie, enthousiasme en hoop dat onderwijs ooit onder-Wijs wordt, zijn wisselende taferelen op het filmdoek van mijn innerlijk theater. Én ik hou nog steeds van echt contact, afstemming en verbinding met studenten binnen onderwijs. Het fundament voor het creëren van een leerklimaat waar in ‘fouten maken’ wordt omarmt omdat samen vallen en opstaan los van een ‘juiste’ vorm in mijn ogen leren heet 🧡

Menselijke ervaringen, ze stromen dwars door je heen. Je zou ze kunnen vergelijken met de golven van de zee. En dat jij dan de zee van oneindig water bent wat nooit stilstaat. Er is altijd een stroming, iets wat beweegt. Heel subtiel kabbelend en dan weer ruig beukend tegen de rotswanden.

Het water blijft constant aanwezig in de storm en in de stilte. In de stroming van grote en kleine bewegingen. Ze laat zich zonder weerstand meevoeren in het spel van rollende golven.

Hoe anders zijn wij mensen vaak geneigd om te gaan met menselijke ervaringen. Met de golvende ritmes van gedachten en emoties die steeds weer komen en gaan. Zetten we ons vaak onbewust al schrap om niet te hoeven voelen en bouwen daarmee dammen en muren die de natuurlijke golfbewegingen verstoren.

Hoe zou het zijn als we doorzien dat we het water zijn en niet de golven. Geen weerstand meer bieden aan de lichamelijke sensaties die gedachten en emoties oproepen in ons lijf. Aanwezig kunnen blijven om te zien en voelen hoe deze sensaties als golven opkomen en ook vanzelf weer gaan als we ze geen strobreed in de weg leggen.

Weer voelen en ervaren hoe Leven wil surfen op rollende golven. Ze allemaal met Liefde omarmen ook als ze ons dreigen te overspoelen want water kan immers niet verdrinken in water 🧡