Categorie: Mijmeringen

Leven, ze danst elke moment haar eigen dans en is daarmee onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Steeds als je denkt: nu weet ik hoe Leven werkt veranderd de muziek. Beland je in een tango terwijl je de rumba net onder de knie begon te krijgen.

Het Leven wat ons verleidt om met haar mee te dansen. Te genieten van het bewegen zonder te hechten aan een vaststaand resultaat. Je te laten leiden door de wisselende ritmes van extase en ongemak.

Dansen met haar pieken en dalen net als een boom die haar kleuren de lucht in knalt zonder deze ook maar een moment vast te willen houden. Ze volgt een natuurlijke intelligentie en laat zich weerloos meevoeren in de cyclus waarbij dood blad voeding geeft aan nieuw Leven.

Leven wat zich niet laat temmen, niet past in hokjes en met een bedenkelijk blik kijkt naar zelf bedachte mechanische systemen en protocollen die proberen haar op een reeds gebaand pad te houden.

Haar vloeibare karakter piept door gaten en kieren, ze maakt van vaste grond moerasgebied. Gaat altijd door en vindt haar eigen nieuwe weg als ook dit gebied weer wordt drooggelegd.

En wij, wij denken haar te kunnen temmen. In een steeds ingenieuzer web van vaststaande werkprocessen, afspraken, protocollen en te behalen resultaten, die de danser steeds vaker de adem beneemt.

Omdat we heel onschuldig zijn vergeten dat we zelf ook een vorm van Leven Zijn. Onderdeel van de dans, meegevoerd worden in een natuurlijke cyclus met een steeds veranderlijk karakter. Vloeibaar, vergankelijk en eeuwig tegelijkertijd. En daarmee ontembaar 🧡

Leven is als surfen op de golven, soms hoog, soms laag en soms is er te weinig wind en voelt het alsof je stilstaat.

Maar ook op de momenten dat er aan de oppervlakte weinig te zien is gaan de golven in de diepte door. Heel zacht wiegend, dwingend of soms zelfs overweldigend.

Als een stem die fluistert, soms gaat  schreeuwend als ze niet wordt gehoord maar altijd met de intentie om je iets te laten zien of voelen.

Het Leven staat nooit stil, ze is altijd in beweging en veranderd in ieder moment of wij er ons bewust van zijn of niet.

De golven van enthousiasme en het gevoel helemaal op te gaan in het Leven zijn hetzelfde water als de golven die overweldigen en je het gevoel kunnen geven overspoeld of zelfs weggespoeld te worden.

En wat doet het water? Zonder verzet laat ze zich meevoeren door de golven. Maakt koprollen en nodigt ons zelfs uit om met haar mee te komen spelen op surfplanken, bootjes of door gewoon de branding in te duiken. Zonder angst, draagt ze steeds opnieuw tot ze helemaal vanzelf weer rustig wordt.

Een kado van moeder natuur dat als we goed durven kijken voorleeft hoe ook menszijn en Leven werkt. Hoe minder we ons verzetten tegen steeds veranderende emoties die ons lijf op hol laten slaan of juist weer stil doen staan hoe vrijer de Levensenergie blijft stromen.

Of zoals Sydney Banks ooit zei: Als het enige wat we leren is om niet langer bang te zijn voor onze ervaringen, dan veranderd de wereld vanzelf 🧡

Op weg naar de middelbare school om een tentamen te gaan maken zie ik bij de verkeerslichten een meisje over het stuur van haar fiets hangen. Als het verkeerslicht op groen springt blijft ze staan terwijl de rest doorfietst. Ze blijkt een aanval van hyperventilatie te hebben en ik begeleid haar naar het dichtstbijzijnde huis waar een boterhamzakje uitkomst biedt. Op school aangekomen mag ik niet meer meedoen met het tentamen. De reden van mijn te laat zijn veranderd hier niets aan. En toch had ik onderweg geen andere keuze kunnen of willen maken.

In de afsluitende fase van het mbo hebben we een gesprek over een aantal te lezen boeken. Zelf voeg ik het boek: Niet morgen maar Nu van Wayne Dyer toe aan de lijst. Ik lees het voorwoord, de inleiding en de achterkant waarbij toen al iets van de inhoud in mij resoneerde zonder het nog echt te begrijpen. Onder het motto ‘fake it till you make it’ bluf ik me door het gesprek en neem de complimenten voor de keuze van een boek op hbo niveau vol binnenpretjes in ontvangst.

De deeltijd hbo rond ik af met een scriptie die door een methodiekdocent en een docent beeldendvormen wordt beoordeeld. De één vindt het voldoende de ander onvoldoende. Ze worden het niet eens over welke elementen het zwaarst wegen. Het vertrouwen in het proces van beoordelen wordt zodanig geschaad dat ik gebruik maak van het recht, een derde onafhankelijk beoordelaar mee te nemen naar het eindgesprek. Ik verlaat het ‘strijdtoneel’ met een dikke voldoende.

Door schade en schande wijs geworden schakel ik voor mijn masteropleiding een neerlandicus in. Voorbij de vorm hoeven beoordelaars zich nu alleen nog op de inhoud te richten en afgaande op behaalde resultaten lijkt daar niet veel mis mee.

Ik red me in onderwijsland omdat ik het spel steeds beter doorzie en er mee leer spelen. Mijn hele schoolcarrière vraag ik me al af hoe strenge eisen aan vorm en continue wijzigende inhoud, afspraken, regels en systemen bijdragen aan de bedoeling van onderwijs.

Ik blijf me verbazen en verwonderen hoe het optimaal ondersteunen van leerprocessen (waar onderwijs in mijn ogen voor is bedoeld en processen zijn die zich weinig aantrekken van een vaste tijd en vorm) steeds meer en vaker worden ondergesneeuwd door nieuwe systemen en zelf bedachte regels en afspraken die vervolgens een eigen waarheid gaan leven . Als je daar als student een bochtje mist wordt er steeds vaker niet meer naar de inhoud van je werk gekeken. Het maakt dat een steeds groter deel van mijn vak bestaat uit studenten leren hoe ze kunnen spelen met steeds veranderende vormen en wisselende spelregels. Hoe ze bochten het beste kunnen nemen zonder eruit te vliegen. Soms zelfs al voor ze goed en wel vertrokken zijn.

Passie, verdriet, strijdbaarheid, frustratie, enthousiasme en hoop dat onderwijs ooit onder-Wijs wordt, zijn wisselende taferelen op het filmdoek van mijn innerlijk theater. Én ik hou nog steeds van echt contact, afstemming en verbinding met studenten binnen onderwijs. Het fundament voor het creëren van een leerklimaat waar in ‘fouten maken’ wordt omarmt omdat samen vallen en opstaan los van een ‘juiste’ vorm in mijn ogen leren heet 🧡

Menselijke ervaringen, ze stromen dwars door je heen. Je zou ze kunnen vergelijken met de golven van de zee. En dat jij dan de zee van oneindig water bent wat nooit stilstaat. Er is altijd een stroming, iets wat beweegt. Heel subtiel kabbelend en dan weer ruig beukend tegen de rotswanden.

Het water blijft constant aanwezig in de storm en in de stilte. In de stroming van grote en kleine bewegingen. Ze laat zich zonder weerstand meevoeren in het spel van rollende golven.

Hoe anders zijn wij mensen vaak geneigd om te gaan met menselijke ervaringen. Met de golvende ritmes van gedachten en emoties die steeds weer komen en gaan. Zetten we ons vaak onbewust al schrap om niet te hoeven voelen en bouwen daarmee dammen en muren die de natuurlijke golfbewegingen verstoren.

Hoe zou het zijn als we doorzien dat we het water zijn en niet de golven. Geen weerstand meer bieden aan de lichamelijke sensaties die gedachten en emoties oproepen in ons lijf. Aanwezig kunnen blijven om te zien en voelen hoe deze sensaties als golven opkomen en ook vanzelf weer gaan als we ze geen strobreed in de weg leggen.

Weer voelen en ervaren hoe Leven wil surfen op rollende golven. Ze allemaal met Liefde omarmen ook als ze ons dreigen te overspoelen want water kan immers niet verdrinken in water 🧡

Levensenergie, het goddelijke, een hogere intelligentie, de bron, hoe we haar ook noemen ze heeft (tijdelijk) vorm nodig om zichzelf te kunnen ervaren.

Een uitnodiging aan ons om met respect om te gaan met onze ‘aardpakjes’, de natuur en alles wat gecreëerd wordt. Voor het spel wat ze speelt om uitdrukking te geven aan haar bestaan.

Te genieten van alles zonder vast te blijven houden omdat we daarmee haar ware aard van constante beweging en hervorming ont-kennen.

MeeLeven en vol overgave een vorm zijn die creatie mogelijk maakt. De rivier waardoor vrij gestroomd wordt, golven in een zee van oneindig water. De verf in een adembenemend schilderij of de woorden in een sprakeloos makend gedicht.

Wij zijn het Leven, wij zijn natuur, een tijdelijke vorm van oneindig vormloos bestaan 🧡

Naar aanleiding van mijn post over speelsheid kreeg ik de vraag: ‘bereid jij bijeenkomsten dan helemaal niet meer voor?’ Het antwoord is ja én nee.

Ja omdat ik nog steeds alleen of samen nadenk over de bedoeling van bijeenkomsten en wat daaraan kan bijdragen. Daarmee vormt de voorbereiding zich tot een soort blokkendoos van verschillende opties en mogelijkheden die in wisselende samenstellingen invulling geven aan een bijeenkomst.

Nee omdat ik me niet hecht aan de voorbereiding. Contact maken, afstemmen en verbinden vormt altijd de basis. Als de voorbereiding en programma passen dan is dat fijn. Als blijkt dat er iets anders nodig is of om voorrang vraagt ook prima en zet ik de voorbereidingen even opzij.

Deze flexibiliteit is een vorm van speelsheid. Open staan voor dat wat IS. Meebewegen en aansluiten om indien mogelijk en wenselijk weer samen om te buigen naar de oorspronkelijke bedoeling. Of samen tot de conclusie komen dat die bedoeling maar even moet wachten omdat het moment om iets anders vraagt. Iets wat niet gepland nog voorbereid is maar wel aandacht verdient.

Werken met groepen is soms koorddansen tussen inhoud en proces. Speelsheid kan dan helpen om het evenwicht te bewaren. Een stap terug doen en bespreekbaar maken van het proces geeft daarna vaak weer meer speelruimte voor de inhoud en de bedoeling 🧡

Bestaat waarheid? Of is ze niets meer of minder dan een eeuwigdurende zoektocht die alleen bestaat bij geloof in ons eigen denken. Dat het speelse en veranderlijke karakter van dat denken ook waarheid illusoir en van moment tot moment anders maakt.

Zouden we daarmee de zoektocht op moeten geven? Of maakt het alleen duidelijk dat het vooral gaat om steeds nieuwe ervaringen binnen de ondekkingstocht en minder om het resultaat en de bestemming. Om in het onderweg zijn steeds meer helder te krijgen met welke geloofde waarheden er een botsing onstaat als we getriggerd worden. Hoe we heel onschuldig gaan geloven in de verhalen die we er vervolgens zelf van maken.

Zolang we nog niet doorzien dat dat is hoe het Leven en de menselijke ervaring werkt blijven we op zoek naar waarheden op een plek waar ze niet te vinden zijn. Blijft wat voor de één waar is voor de ander onwaar. Wat voor de één logisch lijkt voor de ander een krankzinnig idee en wordt de behoefte elkaar van het eigen gelijk te overtuigen levend gehouden.

Zoveel mensen, zoveel verhalen en dat is helemaal prima want zo werkt menszijn nu eenmaal. En laten we eerlijk zijn wie smult er nu niet van een goed verhaal. We lezen niet voor niets boeken, gaan naar het theater en huilen mee met de film op tv of in de bioscoop. En ook hierin hebben we allemaal onze eigen voorkeuren en ervaringen.

Wordt een film gepresenteerd als een waargebeurd verhaal om dit later als de bioscoopbezoeken hun werk hebben gedaan weer te ontkrachten. Net als alle  menselijke ervaringen gedachtenstormen van waarheid in het moment kunnen creëren, inclusief alle special effects in ons innerlijk theater. Om na verloop van tijd als de storm vanzelf is gaan liggen weer een andere waarheid te presenteren waar we mee mogen spelen en die we mogen gaan geloven of niet 😉 🧡

Ik meld me aan als vrijwilliger om op een begraafplaats koffie te schenken en een luisterend oor te bieden aan nabestaanden. Ik word afgewezen omdat er geen famielid van mij op de bewuste begraafplaats begraven ligt. Het feit dat een kind van een goede vriendin en een moeder van er begraven liggen tellen niet want dat is geen familie van mij.

Een voorbeel hoe hardnekkig het ‘hokjes denken’ zelfs na de dood nog vat op ons heeft. Als ik hier nog wat over door mijmer wordt mijn verbazing over het feit dat we vedriet en rouw op voorhand koppelen aan de vorm van de relatie alleen maar groter.

Toch herken ik er iets in. Toen ruim tien jaar geleden mijn beste vriendin overleed was daar vanuit mijn omgeving veel minder aandacht voor dan toen mijn ouders zeven en negen jaar later haar voorbeeld volgenden. Dit terwijl het verlies van haar mij veel dieper geraakt heeft en soms nog doet als het gemis van mijn ouders, waar ik op een bepaalde manier vrede mee heb.

Bijzonder toch hoe we als samenleving onbewust ‘gradaties’ aanbrengen binnen de impact van verlies op basis van regels en in het voren gedefinieerde relaties. Zo kreeg ik voor het afscheid van mijn ouders verlof en bloemen vanuit mijn werkgever. Bij het verlies van mijn beste vriendin een kaartje van een enkele collega.

Om nog maar niet spreken over een huisdier wat overlijd waarbij verwacht wordt dat je er de volgende dag gewoon weer bent en je werk doet alsof er nooit iets gebeurd is.

Het kan leiden(en lijden) tot weggedrukt en verstopt verdriet en gemis, waarvan het bestaansrecht wordt bepaald door een maatschappelijk toegekende waarde. Het is een ontkenning van menselijke ervaringen die wars van regels en op voorhand gedefinieerde relaties tijd en speelruimte vragen om gevoeld en beleefd te worden.

Deze (onbewuste) ontkenning maakt rouw vaak nog rauwer dan nodig. Als Leven en sterven zich beiden niet aan vooraf bedachte planningen regels en afspraken houden, zouden wij er als mensen dan ook niet gewoon mee kunnen stoppen? Weer aanwezig blijven en met een speelse houding aandacht hebben voor wat in het moment in iedere unieke stituatie nodig is vanuit gezond verstand en een medemenselijke maat 🧡

Speelsheid, wat bedoel jij daar eigenlijk mee? Mooie vraag en ik waag een poging een tipje van de sluier op te lichten.

Speelsheid is open staan voor dat wat zich aandient. Nieuwsgierig en onbevangen ook als dat spannend is en oude conditionering proberen je te beschermen door er van weg te gaan in plaats van het aan te gaan.

Speelsheid is genieten van het proces zonder te hechten aan de uitkomsten. Bewegen in de ruimte van het (nog) niet weten en vertrouwen hebben. Omdat juist in die ruimte oneindig veel onondekte kansen en mogelijkheden liggen.

Speelsheid is improviseren, spelen, bewegen vanuit steeds opnieuw contact maken, afstemmen en verbinden. Jezelf verrassen en verbazen doordat je ineens iets doet wat je al heel lang niet meer gedaan hebt. Een blunder met de groep deelt waar jezelf ook ineens smakelijk om kunt lachen.

Speelsheid is je vanuit intuïtie mee laten voeren met wat in het moment gezegd of gedaan wil worden. Zonder doelgerichte analyse of al vastgezet plan.

Speelsheid is terug naar je ware natuur, terug naar hoe je als kind een hut bouwde met wat er voor handen was. In het bos takken en bladeren en in de huiskamer tafels stoelen en het plaid wat op de bank lag.

Speelsheid is eens een andere weg naar huis te kiezen. Een door kinderen getekende hinkelbaan gewoon ff hinkelend meepakken, of er zelf één gaan tekenen. Letterlijk weer gaan spelen, voelen (her)ontdekken en ervaren hoe het ook alweer was toen je nog onbevangen en vol verwondering in het Leven stond.

Speelsheid geeft energie en maakt Leven moeitelozer op lichte en op donkere dagen.

Speelsheid IS………🧡