Blog

Dat wat je denkt dat een ander denkt, denk je zelf. Dat echt gaan zien, voelen en ontdekken in je leven maakt
Vrij! 

Maakt leven speelser en lichter, geeft je toestemming om te flirten met alles en iedereen die je levenspad kruist. 

Het leven wil geleefd maar wacht geduldig tot het nee, de mitsen en de maren, van interne dialogen raken uitgepraat. 

Worden vervangen door een stilte, die je in je hart echt raakt. Een hart dat ja zegt tegen leven, los van plannen die al zijn gemaakt. 

Zien, voelen en ondekken dat wat je denkt dat een ander denkt, je zelf denkt maakt 
Vrij!

Vandaag sprak ik een tachtig jarig echtpaar met wat gezondheidsrisico’s. Hij had een uitgesproken wens om nog een keer op vakantie te gaan naar Texel…..Maar de kinderen vinden dat niet zo’n goed idee….want stel nou dat er wat gebeurd….er is daar geen ziekenhuis… 
en hoe gaan we er komen vult zijn vrouw aan….want zover kan je zelf niet meer rijden. Goed bedoelde bezorgdheid en goede intenties…

Of is hier ook iets anders aan de hand? Leidt het denken over rampscenario’s tot een diep gevoelde angst om te verliezen……een angst die zo echt lijkt dat we er onrustig van worden en maar beter het zekere voor het onzekere nemen …… onze dierbaren adviseren om thuis te blijven…… 

Als je gaat zien en ervaren dat we leven en alleen ons denken kunnen beleven kan er ruimte onstaan voor andere perspectieven. 
Kan het zomaar zijn dat je aanbiedt om je ouders naar Texel te rijden. Je hoofd de risico’s vertaald naar kansen om iets moois te gaan beleven, vanuit een diep besef dat het leven geleefd wil worden. En mocht het dan toch anders lopen je er of een goed verhaal aan overhoudt omdat je met een helikopter wordt opgehaald ….of je je laatste adem uitblaast midden in een mooie beleving van het leven…..

Wanneer angst om te verliezen plaatst maakt voor het sluiten van vriendschap met onze vergankelijkheid, opent zich een ruimte van onbegrensde mogelijkheden….

In een talkshow ging het over met elkaar praten tijdens het vrijen en meer specifiek over het vrouwelijk orgasme.

Uit onderzoek is gebleken dat vijftig procent van alle vrouwen weleens orgasmes faken. Hier wordt een probleem van gemaakt wat dan natuurlijk ook weer opgelost moet worden. De vrouw zou haar eigen lijf en de eigen orgasmes goed moeten kennen, om deze handleiding vervolgens verbaal in een gesprek tijdens het vrijen over te dragen aan haar minnaar…….

Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik krijg er accuut hoofdpijn van… 

Praten lijkt het nieuwe voelen, alles moet in woorden gevat ….alle beweging weg van het lijf nog meer richting het hoofd ….. 

Dit terwijl er al veel hoofden overbelast zijn, of dit dreigen te geraken…….En nu moet dat zelfde hoofd ook nog mee de slaapkamer in om daar de vrijpartij te monitoren en te regiseren om tot een beter bedresultaat te komen. Voor wie interesse heeft hier schijnt een hele serie over te bestaan op Netflix. 

Volgens mij kan en mag dit makkelijker.

Door er misschien even niet verbaal over te praten maar echt te Zijn en het lichaam haar eigen taal te laten spreken en het andere lichaam deze taal woordenloos te laten verstaan……Ons denken even achter laten op het schapje boven de wastafel zodat er even geen bedresultaten meer bedacht kunnen worden…… dan wordt vrijen weer een manier om te ontspannen, intiem te zijn, en te voelen dat het leven zelf zomaar door alle vezels van je lichaam stroomt zonder dat hoofden zich daarmee hoeven te bemoeien…..en als je dan nog steeds de behoefte hebt om een orgasme te faken….why not? 

Maar één buurlandje verderop en we spreken alle een andere taal…
Weleens van een billenkar gehoord? Een stuk in je vestje gezopen en daar unne zere kop van gekregen….. 

Of gaan fietsen op een pietplezier. Een stuk in je kraag gezopen en er een kater aan over gehouden…. 

Maar een stukje van huis en het voelt, ruikt en klinkt allemaal anders. Minder stress, langere lontjes en best veel kleine hondjes in wandelwagentjes….. 

Fascinerend hoe dit anders ruiken, dit anders klinken en de langere lontjes een positieve uitwerking hebben op mijn gemoed.
Een andere menselijke ervaring gevoed door gemoedelijke gedachten en door bewustzijn gegenereerde tevreden gevoelens……… 

Belgische kust I love you! 

Als derde kind opgroeien in een gereformeerd gezin met een aangeboren afwijkend perspectief op samenleven, maakt buitensluiting voor mij invoelbaar. Waar ik twee keer per zondag in mijn spijkerbroek naar de kerk mocht, groeide ik op in een omgeving waar door veel kinderen op zondag ‘zwarte kousen’ gedragen werden. Die zijn van de zware kerk leerde ik als kind, …….wat suggereerde dat ik dan dus van de lichte kerk was;) 

Zwaar, licht, gereformeerd, hervormd, vrijgemaakt, katholiek, moslim, boeddhist of hindoe…….de essentie, en daarmee het gevaar op ‘sociale doodstraf’, zit hem in het gegeven dat het belangrijk wordt gevonden dat men collectief hetzelfde denkt……..

Dat afwijkend denken als een bedreiging wordt ervaren voor het collectief ……niet past in de geconditioneerde denkkaders. Het in plaats van nieuwsgierigheid angst oproept en we vanuit angst geneigd zijn het te elimineren…. 

Dit mechanische is niet behouden aan religies maar herkenbaar in alle facetten van de samenleving…binnen families, bedrijven, scholen, vriendengroepen…. 

Dit mechanisme leidde bij mij onbewust tot gevoelens van afkeuring, niet kunnen voldoen aan verwachtingen…..nergens echt bij (willen) horen….me nergens echt (en tegelijkertijd overal) thuis voelen. 

Tot ik ontdekte dat het outside-in mechanismen zijn….misverstanden, omdat wat er buiten in mijn omgeving gebeurd nooit verantwoordelijk is, of schuld heeft aan hoe ik me voel….. 

Omdat het leven altijd inside-out werkt, wij mensen alleen ons eigen denken over situatie kunnen beleven.

We zelf allemaal vormen van leven zijn, unieke andersdenkende mensen…..

Dat het dus onmogelijk is om collectief hetzelfde te denken….een illusie.

En als er dan al een ‘sociale doodstraf’ voor andersdenkende zou bestaan, die dan weer wel collectief is;) 

Vandaag op een terras aan het water mocht ik genieten van een gratis ’theatervoorstelling’ door een groep vrouwen van de schildersclub. De serveerster heeft er duidelijk haar hoofd en handen vol aan. 

Een aantal dames uit de club zijn vooral heel druk met het ‘kloppend’ maken van voorwaarden om het gezamenlijke etentje tot een succes te maken.

Lekker zitten lijkt erg belangrijk en het terras wordt afgespied naar verschillende kussens in de verschillende stoelen op het terras. Onbeschaamd worden kussens uit stoelen getrokken en meegenomen naar de eigen tafel……Schijnbaar zonder zich maar een moment af te vragen of andere gasten misschien ook comfortabel willen zitten…….De serveerster wordt meerdere malen gevraagd om meer kussens of een andere stoel en doet duidelijk haar uiterste best om haar geduld te bewaren….. 

Omdat het buiten niet lukt de voorwaarden op orde te krijgen besluit de club naar binnen te verhuizen. Ik zie de serveerster de ogen ten hemelslaan en om iets om handen te hebben legt ze alle verzamelde kussen weer terug op de plek waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen…… 

Dan komt één van de leden van de club weer naar buiten….schijnbaar is het zitcomfort binnen ook niet op orde. Ze begint de net op de oorspronkelijk plek gelegde kussens opnieuw te verzamelen om ze ditmaal mee naar binnen te nemen.
 De maat is vol de serveerster gaat achter haar aan en haalt de kussens terug…….. 

In een onderonsje in de wandelgang vertrouwt de serveerster mij toe dat haar baas weet hoe zij over dit soort clubjes en het bijbehorende gedrag denkt…….dat hij er van geniet hoe de dames haar op de kast krijgen terwijl zij haar uiterste best doet de klant als koning te blijven behandelen….. 

Kortom vermaak alom, voor meerdere mensen op het terras die het tafereel mochten gadeslaan, de baas voor het op de kast krijgen van zijn personeel, en de dames van de schilderclub die onverstoorbaar, zich schijnbaar onbewust van context en omgeving bezig houden met het scheppen van de goede voorwaarden voor een gezellig etentje…….Stiekem ziet de serveerster de humor van de totale situatie ook wel in volgens mij….. 

Zo leuk om van een afstandje te kijken hoe menszijn en menselijke ervaringen werken. Hoe het perspectief en de ervaringen van de verschillende betrokkenen zomaar onverwacht leiden tot een vermakelijke avond vol soms verassende wendingen en reacties.

Gelukkig kunnen alle betrokkenen het gedrag van de dames relativeren en er de humor van in zien. We hadden ons er ook aan kunnen irriteren…dan was het een lange frustrerende avond geworden;) 

Het leven is als springen op een trampoline. Je springt hoog maar soms ook laag. Soms is er genoeg lef voor een salto, op een ander moment is meeveren alles wat ik waag. Hoog vliegen is euforisch, je kunt de hele wereld aan.  Laag zijn er weer twijfels, heb ik het wel goed gedaan.

Zo deint menszijn mee op ons gemoed. 
Van hoog naar laag naar diep en traag en alles tussenin. Staat van zijn volgt de gedachten, annimatie door bewustzijn wordt gevoeld. Van blij naar boos naar machteloos, naar alles tussenin.

Maar net als bij het springen kent menszijn altijd een moment waarin blijkt dat wat we dachten eigenlijk niet bestond. Veerkracht duwt ons weer omhoog, geeft zicht op nieuwe wegen en dartelt in het rond.

Het leven wordt weer lichter, zelfkritiek verstomd. Je durft weer hoog te springen en valt weer vol vertrouwen in de veerkracht op je kont. 

Herken jij dat ook, wanneer je aan werken denkt dat er beelden in je hoofd opduiken van kantoren, leslokalen, woonlocaties of andere meer formele omgevingen, ingericht en bedoeld om te werken. 

Dat je hoofd op een terras aan zee zitten associeert met vakantie…. je misschien zelfs een beetje het gevoel hebt dat je aan het spijbelen bent……..Dit terwijl je vakliteratuur leest en via LinkedIn contacten legt met potentiële nieuwe collega’s. Mailtjes van studenten of cliënten beantwoord en stukken leest ter voorbereiding van een bijeenkomst volgende week…… 

Fascinerend hoe ons geconditioneerde denken het in aparte hokjes plaatst, en ons bewustzijn er de passende ervaringen en gevoelens bij genereert. Hoe werken op een terras aan zee ineens een hele ontspannen lading heeft…..opeens voelt als vakantie…….en er dan ook weer gedachten opkomen of we ons werk dan wel serieus genoeg nemen….en wat je collega’s ervan zullen vinden…. 

Allemaal niets meer en minder dan menselijke ervaringen gegenereerd door leven, denken en bewustzijn……want het leven zelf maakt het niet uit of je op een kantoor zit op de wc of aan zee, of je het ervaart als werken of als vakantie. Of je het serieus neemt of er een korreltje zeezout aan toevoegt;) 

Ik las een mooi artikel, ‘ praten over vriendschap en liefde in de zorg’, geschreven door Rob Jacobs. Vriendschap, liefde, nabijheid en seksualiteit is een basisbehoefte van ieder mens. Tegelijkertijd zijn het onderwerpen die we niet zo snel met elkaar bespreken Het geeft soms een ongemakkelijk gevoel.

Maar waar komt dat ongemakkelijke gevoel nu eigenlijk vandaan? Zou het zo kunnen zijn dat er heel veel denken mee gemoeid gaat…wat deel ik wel, wat deel ik niet…. aangeleerde regels over afstand en nabijheid, schaamte en eigen onzekere gevoelens……en dan levert het huidige metoo tijdperk vaak onbewust nog veel meer denken op. 

Voor je het weet raken basisbehoefte van ieder mens ondergesneeuwd door protocollen, regels en gedachtenstormen.
Wordt de stem van gezond verstand en innerlijke wijsheid in de kiem gesmoord.

Regeert de angst en uit handelingsverlegenheid en onzekere gevoelens redden we onbewust en onbedoeld liever ons vege lijf…dan te voorzien in een basisbehoefte, van onszelf en van mensen die hiervoor afhankelijk zijn van begeleiders in de zorg……..

Als we weer vaker gaan zien dat het leven inside-out werkt, we leven en dat we ons denken beleven, komt er misschien weer vaker ruimte voor een oprechte knuffel.

Komt er weer een tijd dat we beseffen dat oprecht menselijk contact met elkaar heel natuurlijk is en niet te vangen in regels, protocollen, afspraken en richtlijnen. 

Dat het leven, en de innerlijke wijsheid die in iedermens huist, zelf precies weet wat op welk moment gepast en niet gepast is. Een wijsheid van het leven zelf, die voorbij het denken ligt en bestaat uit pure liefde.

Het gras groeit, de bloemen bloeien ieder op haar eigen tijd. De mens ademt, haar hart klopt en haar bloed stroomt. En dat allemaal vanzelf zonder dat we er iets voor hoeven te doen.

Zo gauw we over ‘het leven’ gaan praten lijken we van alles te ‘moeten’ : carrière maken, opleidingen volgen, geld verdienen. Een toekomst plannen, doelen stellen, organiseren, regelen, begrijpen…. …..helemaal niets mis mee…. zolang we niet gaan denken dat ons geluk hier van afhangt en het leven maakbaar is. 

Het leven heeft haar eigen wijsheid, is veel slimmer als wij ooit zullen zijn. Het leeft vanzelf en daagt ons uit haar ritme te volgen…..