Blog

Met je aandacht en gedachten in het nu blijven, bij je hond, bij je kind, bij het uitlaten, bij het naar school brengen. Het lijkt een steeds grotere uitdaging, altijd alweer bezig met een volgend moment. 

Maar wat als er alleen maar dit moment bestaat. Dat je alleen in het nu met je denken herinneringen aan gisteren kunt maken. Dat je alleen in het nu met je denken de toekomst voor de rest van je dag of week kunt voorspellen…….En hoe betrouwbaar zijn herinneringen en voorspellingen nou eigenlijk? 

Het mooie van mens zijn en menselijke ervaringen is dat ze vloeibaar zijn. Veranderlijk als het weer. In elk moment zijn de drie principes aan het werk, we leven en beleven ons denken. Het ene moment maakt het blij, een ander moment boos, verdrietig of machteloos en dan weer blij. Het leven regelt dat helemaal zelf….. en als herinneringen en voorspelling dan toch onbetrouwbaar zijn, kunnen we die ballast net zo goed loslaten.

Weer volop met al je aandacht genieten van ieder moment….en het volgende …en het volgende…..en het volgende moment.

We luisteren zo graag om te analyseren
zijn bezig te onthouden wat gezegd
de inhoud wordt graag vastgehouden
gereproduceerd en vastgelegd 

Deep listening laat dat alles achterwege
gericht op wat er nu verschijnt
denkt niet na over respons of actie
is oordeelloos en leeg aanwezig
alleen maar zijn, en alle tijd 

Geeft ruimte aan gefluister
voorbij het denken en de vorm
wordt gevoed door diepe wijsheid
universeel, en rechtstreeks uit de bron 

Doet een beroep op eigen weten
het lijkt soms kwijtgeraakt
vergeten in de stormen
die denken er van heeft gemaakt

Weg van angst, pijn en verdriet

we willen het niet voelen
willen niet dat iemand ziet
Vlucht in werk, tv en telefoon
alles om maar niet te hoeven voelen
want dàn blijft alles doodgewoon

Het leven denkt hier anders over en
stuurt boodschappen richting het brein
stress van ongevoeld verlangen
naar wat troost en diep gevoeld verbonden zijn.

Één zijn met het universum
zoveel meer dan angst en pijn
is de beste vluchtweg ever
de essentie waarin we allen
al verbonden zijn. 

Je geen houding weten te geven……… Hier liggen vaak gevoelens van onzekerheid, er niet bij horen, grip verliezen of angst om (opnieuw)te falen onder. Daarmee ook heel veel denken over wel niet goed genoeg zijn gebaseerd op het kijken door de ogen van een ander, en denken te weten wat daar gezien wordt. Uit zelfbescherming gooien we er bewust of onbewust wat nonchalance overheen, we worden over-assertief of trekken ons juist terug en klappen dicht. Allemaal manieren om om te gaan met onzekere gevoelens over wat wij denken dat de ander over ons denkt. Manieren om gedachtenstormen te beteugelen, een ultieme poging er grip op te houden…….. 

Deze houdingen worden met een beetje pech door de ander weer gezien als niet professioneel of ongepast.

Goed bedoelde feedback gegeven…… zelfbescherming ontmanteld…voor je het weet blijf je naakt, kwetsbaar met een hoofd met nog meer onzekere en angstige gedachten achter……het is wéér niet gelukt…menszijn voelt vaak rete- ingewikkeld! 

Maar wat nu als er helemaal niets mis kan gaan. Dat we alleen maar een menselijke ervaring hebben. Het alleen onze eigen films zijn waar we naar kijken, een creatie van vaak onbewust denken, geprojecteerd en voorzien van special-effects door bewustzijn. 

Als we gaan zien dat we leven en alleen ons denken beleven en voelen. Gaan zien hoe vloeibaar denken is en je dit in je eigen leven gaat herkennen, maakt dat denken als vanzelf haar geloofwaardigheid verliest. Je wordt minder bang voor menselijke ervaringen die het leven samen met denken en bewustzijn continue genereren. De behoefte aan zelfbeschermend gedrag en het ontmantelen ervan valt als vanzelf weg. Je bent al precies goed zoals je bent, inclusief de onzekerheid en angst die zo echt lijkt dat je het letterlijk voelt in je hele lijf. Oprechte nieuwsgierigheid naar de film van jezelf en de ander is dan nog de enige passende houding, eentje die je door het leven zelf wordt ingegeven.

Verdriet, boosheid, teleurstelling je wilt er vanaf. 

Geluk, plezier, liefde je wilt het houden.

Maar wat nu als het allemaal dezelfde kant van de medaille is. 

Leven wat denken genereert en wat bij gedachtes passende gevoelens produceert. 

Het voelt zo levensecht dat blij, dat bang, dat boos van je kruin tot in je tenen. 

We kunnen bijna niet anders dan geloven dat al die gedachten en gevoelens echt waar zijn…… en voor je het weet is er een plan met stappen en doelen om er vanaf te komen.

Wat nou als we de gedachten gewoon met rust laten. 

Ze mogen er zijn maar vragen niet om actie, plannen of doelen. 

Ze zijn er gewoon tot het leven andere gedachten genereert en we ons vanzelf ook weer anders gaan voelen.

Magisch hoe het leven dit allemaal zelf en vanzelf voor ons regelt. We ons daar niet mee hoeven te bemoeien. Scheelt een hoop tijd, stress en moeite 😉 

In een gesprek met begeleiders en verwanten van mensen met een ernstige verstandelijke beperking en moeilijk verstaanbaar gedrag, vertelde een begeleider dat één van zijn cliënten ranja in de koffie wilde. Dit mocht van hem wel maar van zijn collega’s en leidinggevende niet.

Wat is er mis met ranja in de koffie? Het hoort niet en dat doe je niet zijn de argumenten voor het verbod. Ik vraag me af of dit ook geldt voor cointreau, amaretto en andere zoete likeuren die te kust en te keur bij of in de koffie worden geserveerd.

Hoort het niet of is de combinatie van koffie en ranja een vreemde eend in de bijt van onze vertrouwde en bekende concepten en gedachtenpatronen. Denken we alleen maar dat het niet lekker kan zijn en daarmee voelen en proeven we het al bijna….grrrrr.

Dan voelt cointreau toch vertrouwder, bekender en veiliger. Op een volgend feestje ga ik het eens uitproberen. Misschien wel even lekker als cointreau, veel goedkoper, en minder risico op een ‘kater’ mocht de combi in de smaak vallen.

We denken vaak dat iets gefikst moet worden. Toegeven dit werk heel goed als je auto stuk is, je je been hebt gebroken of de sleutel afbreekt in het slot van de voordeur.

Als het om menselijke ervaringen gaat is het een ander verhaal. Zeker als er angst, boosheid of verdriet in het spel is willlen we graag fiksen. Vaak onbewust en verstopt in goed bedoelde opmerkingen en adviezen. Slik je wel vitamine D? Sport je wel genoeg? Ben je al buiten geweest vandaag? Eet je wel gezond?

Intenties zijn goed maar als we heel eerlijk naar ons zelf kijken is er dan niet wat anders aan de hand? Vinden we het soms moelijk om de angst, de boosheid en het verdriet van de ander te verdragen? Voelen ons machteloos, gunnen de ander beter, hebben het met de ander te doen, zeker als het een dierbare betreft……En als we de ander niet kunnen fiksen blijven we zelf ook met nare gevoelens achter waar we eigelijk vanaf willen…..

Maar wat nu als er niets te fiksen valt, omdat er niets stuk is. Niet bij de ander en niet bij jezelf. Dat we allebei al helemaal heel zijn. Alleen rond dwalen in gedachtenstormen waardoor er even geen helder zicht is. Een storm die bestaat uit bang, boos, verdrietig, machteloosheid, verzet met wat het leven op dit moment te bieden heeft. Je gelooft dat er een oplossing ligt, iets gefikst kan worden met denken en nog meer denken en nadenken over ……..
Het neemt alle ruimte in je hoofd in beslag en ook je lichaam geeft signalen af, het gaat niet goed…..

…..tot er iets gebeurd of iemand iets zegt waardoor je andere gedachten krijgt of gedachten wegvallen, de storm gaat liggen. Er komt weer ruimte voor nieuwe perspectieven. Je hoort de zachte stem van je innerlijke wijsheid weer door alle tumult heen fluisteren dat het goed komt. Dat het al goed is.

Werk, onderwijs soms zelfs menszijn hebben we ingedeeld in niveaus. Werk- en denkniveaus, niveaus in staat van spirituele ontwikkeling en verlichting.

Schijnbaar houdt de mensheid van niveaus. Maar wat zijn dan die niveaus en wie bepaald dat? Al vanaf de kleuterschool denken we toekomst en perspectief te kunnen bepalen door het maken van testen en deze te vertalen naar niveaus. Eén ding lijken al deze indelingen gemeen te hebben, als je maar hard genoeg werkt kan je misschien wel een hoger niveau bereiken. En wat is dat hogere niveau dan? En is dat niveau dan beter of minder dan de andere niveaus?

Fascinerend, de behoefte om mensen, in door mensen zelf bedachte hokjes te plaatsen. Triest soms ook dat we in de hokjes zijn gaan geloven. Stemmen in ons hoofd die zeggen dat we niet goed genoeg zijn als we er niet aan voldoen. De angst, de afwijzing, het verdriet en de teleurstelling als je niet in de bedachte hokjes past, het niet lukt om hard genoeg te werken, …. je niet aan de verwachtingen die het genereert voldoet.

Jammer dat er op scholen nog weinig aandacht is voor leren hoe menszijn werkt. Dat we leven en ons denken beleven. Dat het leven inside-out werkt, altijd!

Gaan zien hoe menszijn werkt lost gevoelens en ervaringen van angst, afwijzing en teleurstelling niet altijd op…….Het kan het wel lichter en draaglijker maken doordat je ook zelf weer gaat zien dat je gewoon een mooi mens bent! Een unieke vorm van leven, wat niet doet aan hokjes, laat staan dat het niveaus kent.

We hebben ze allemaal wel eens nodig. Voor de aanvraag van een nieuw paspoort rijbewijs of om te uploaden in een digitale leeromgeving. Ik las dat de regels voor pasfoto’s op overheidsdocumenten zijn aangescherpt. Neuslijn, ogen in één lijn, voorhoofd mag niet teveel glimmen en lachen is uit den boze. Met als resultaat alleen maar hele nors kijkende serieuze mensen.

Bijzonder en ik vraag me af wie dit bedacht heeft. Daar hebben vast veel knappe koppen het nodige denkwerk op verricht. Het suggereert dat je beter herkenbaar bent als je bozig en zeer serieus kijkt. Het leven mag vooral niet te leuk zijn.

Maar wat als wij mensen daar helemaal niet over gaan. Wij alleen maar leven en ons denken beleven. Dan kunnen de knappe koppen ineens ook andere regels voor pasfoto’s bedenken. Bijvoorbeeld, ogen mogen stralen, gekke bekken mogen getrokken, en lachend op de foto is verplicht. En dat je dat gezicht dan even na moet doen. Worden werknemers die overheidsdocumenten controleren vast ook een stuk vrolijker van. Ik zeg doen!

Vandaag was ik in een stiltekamer
alleen bedoeld om stil te zijn
alleen maar met jezelf te zijn
een deken die omhult met stilte
ruimte geeft om te herladen 

Een warme en prikkelarme plek
uit de stroom van activiteiten
vertraagt de mallemolen
brengt je tijd om op te laden
levensritme terug te vinden

Door het leven zelf bedacht
en anders door een heel wijs mens
er is niets en tegelijkertijd alles
zo dichtbij essentie, bij wie je bent
en altijd zult zijn 

Stemmen in mijn hoofd verstommen
stilte lijkt besmettelijk voor mijn lijf
denken trekt zich even terug,
ruimte voor wijsheid daarvoorbij
leven zingt heel stil haar lied