Blog

Levensenergie, het goddelijke, een hogere intelligentie, de bron, hoe we haar ook noemen ze heeft (tijdelijk) vorm nodig om zichzelf te kunnen ervaren.

Een uitnodiging aan ons om met respect om te gaan met onze ‘aardpakjes’, de natuur en alles wat gecreëerd wordt. Voor het spel wat ze speelt om uitdrukking te geven aan haar bestaan.

Te genieten van alles zonder vast te blijven houden omdat we daarmee haar ware aard van constante beweging en hervorming ont-kennen.

MeeLeven en vol overgave een vorm zijn die creatie mogelijk maakt. De rivier waardoor vrij gestroomd wordt, golven in een zee van oneindig water. De verf in een adembenemend schilderij of de woorden in een sprakeloos makend gedicht.

Wij zijn het Leven, wij zijn natuur, een tijdelijke vorm van oneindig vormloos bestaan 🧡

Naar aanleiding van mijn post over speelsheid kreeg ik de vraag: ‘bereid jij bijeenkomsten dan helemaal niet meer voor?’ Het antwoord is ja én nee.

Ja omdat ik nog steeds alleen of samen nadenk over de bedoeling van bijeenkomsten en wat daaraan kan bijdragen. Daarmee vormt de voorbereiding zich tot een soort blokkendoos van verschillende opties en mogelijkheden die in wisselende samenstellingen invulling geven aan een bijeenkomst.

Nee omdat ik me niet hecht aan de voorbereiding. Contact maken, afstemmen en verbinden vormt altijd de basis. Als de voorbereiding en programma passen dan is dat fijn. Als blijkt dat er iets anders nodig is of om voorrang vraagt ook prima en zet ik de voorbereidingen even opzij.

Deze flexibiliteit is een vorm van speelsheid. Open staan voor dat wat IS. Meebewegen en aansluiten om indien mogelijk en wenselijk weer samen om te buigen naar de oorspronkelijke bedoeling. Of samen tot de conclusie komen dat die bedoeling maar even moet wachten omdat het moment om iets anders vraagt. Iets wat niet gepland nog voorbereid is maar wel aandacht verdient.

Werken met groepen is soms koorddansen tussen inhoud en proces. Speelsheid kan dan helpen om het evenwicht te bewaren. Een stap terug doen en bespreekbaar maken van het proces geeft daarna vaak weer meer speelruimte voor de inhoud en de bedoeling 🧡

Bestaat waarheid? Of is ze niets meer of minder dan een eeuwigdurende zoektocht die alleen bestaat bij geloof in ons eigen denken. Dat het speelse en veranderlijke karakter van dat denken ook waarheid illusoir en van moment tot moment anders maakt.

Zouden we daarmee de zoektocht op moeten geven? Of maakt het alleen duidelijk dat het vooral gaat om steeds nieuwe ervaringen binnen de ondekkingstocht en minder om het resultaat en de bestemming. Om in het onderweg zijn steeds meer helder te krijgen met welke geloofde waarheden er een botsing onstaat als we getriggerd worden. Hoe we heel onschuldig gaan geloven in de verhalen die we er vervolgens zelf van maken.

Zolang we nog niet doorzien dat dat is hoe het Leven en de menselijke ervaring werkt blijven we op zoek naar waarheden op een plek waar ze niet te vinden zijn. Blijft wat voor de één waar is voor de ander onwaar. Wat voor de één logisch lijkt voor de ander een krankzinnig idee en wordt de behoefte elkaar van het eigen gelijk te overtuigen levend gehouden.

Zoveel mensen, zoveel verhalen en dat is helemaal prima want zo werkt menszijn nu eenmaal. En laten we eerlijk zijn wie smult er nu niet van een goed verhaal. We lezen niet voor niets boeken, gaan naar het theater en huilen mee met de film op tv of in de bioscoop. En ook hierin hebben we allemaal onze eigen voorkeuren en ervaringen.

Wordt een film gepresenteerd als een waargebeurd verhaal om dit later als de bioscoopbezoeken hun werk hebben gedaan weer te ontkrachten. Net als alle  menselijke ervaringen gedachtenstormen van waarheid in het moment kunnen creëren, inclusief alle special effects in ons innerlijk theater. Om na verloop van tijd als de storm vanzelf is gaan liggen weer een andere waarheid te presenteren waar we mee mogen spelen en die we mogen gaan geloven of niet 😉 🧡

Ik meld me aan als vrijwilliger om op een begraafplaats koffie te schenken en een luisterend oor te bieden aan nabestaanden. Ik word afgewezen omdat er geen famielid van mij op de bewuste begraafplaats begraven ligt. Het feit dat een kind van een goede vriendin en een moeder van er begraven liggen tellen niet want dat is geen familie van mij.

Een voorbeel hoe hardnekkig het ‘hokjes denken’ zelfs na de dood nog vat op ons heeft. Als ik hier nog wat over door mijmer wordt mijn verbazing over het feit dat we vedriet en rouw op voorhand koppelen aan de vorm van de relatie alleen maar groter.

Toch herken ik er iets in. Toen ruim tien jaar geleden mijn beste vriendin overleed was daar vanuit mijn omgeving veel minder aandacht voor dan toen mijn ouders zeven en negen jaar later haar voorbeeld volgenden. Dit terwijl het verlies van haar mij veel dieper geraakt heeft en soms nog doet als het gemis van mijn ouders, waar ik op een bepaalde manier vrede mee heb.

Bijzonder toch hoe we als samenleving onbewust ‘gradaties’ aanbrengen binnen de impact van verlies op basis van regels en in het voren gedefinieerde relaties. Zo kreeg ik voor het afscheid van mijn ouders verlof en bloemen vanuit mijn werkgever. Bij het verlies van mijn beste vriendin een kaartje van een enkele collega.

Om nog maar niet spreken over een huisdier wat overlijd waarbij verwacht wordt dat je er de volgende dag gewoon weer bent en je werk doet alsof er nooit iets gebeurd is.

Het kan leiden(en lijden) tot weggedrukt en verstopt verdriet en gemis, waarvan het bestaansrecht wordt bepaald door een maatschappelijk toegekende waarde. Het is een ontkenning van menselijke ervaringen die wars van regels en op voorhand gedefinieerde relaties tijd en speelruimte vragen om gevoeld en beleefd te worden.

Deze (onbewuste) ontkenning maakt rouw vaak nog rauwer dan nodig. Als Leven en sterven zich beiden niet aan vooraf bedachte planningen regels en afspraken houden, zouden wij er als mensen dan ook niet gewoon mee kunnen stoppen? Weer aanwezig blijven en met een speelse houding aandacht hebben voor wat in het moment in iedere unieke stituatie nodig is vanuit gezond verstand en een medemenselijke maat 🧡

Speelsheid, wat bedoel jij daar eigenlijk mee? Mooie vraag en ik waag een poging een tipje van de sluier op te lichten.

Speelsheid is open staan voor dat wat zich aandient. Nieuwsgierig en onbevangen ook als dat spannend is en oude conditionering proberen je te beschermen door er van weg te gaan in plaats van het aan te gaan.

Speelsheid is genieten van het proces zonder te hechten aan de uitkomsten. Bewegen in de ruimte van het (nog) niet weten en vertrouwen hebben. Omdat juist in die ruimte oneindig veel onondekte kansen en mogelijkheden liggen.

Speelsheid is improviseren, spelen, bewegen vanuit steeds opnieuw contact maken, afstemmen en verbinden. Jezelf verrassen en verbazen doordat je ineens iets doet wat je al heel lang niet meer gedaan hebt. Een blunder met de groep deelt waar jezelf ook ineens smakelijk om kunt lachen.

Speelsheid is je vanuit intuïtie mee laten voeren met wat in het moment gezegd of gedaan wil worden. Zonder doelgerichte analyse of al vastgezet plan.

Speelsheid is terug naar je ware natuur, terug naar hoe je als kind een hut bouwde met wat er voor handen was. In het bos takken en bladeren en in de huiskamer tafels stoelen en het plaid wat op de bank lag.

Speelsheid is eens een andere weg naar huis te kiezen. Een door kinderen getekende hinkelbaan gewoon ff hinkelend meepakken, of er zelf één gaan tekenen. Letterlijk weer gaan spelen, voelen (her)ontdekken en ervaren hoe het ook alweer was toen je nog onbevangen en vol verwondering in het Leven stond.

Speelsheid geeft energie en maakt Leven moeitelozer op lichte en op donkere dagen.

Speelsheid IS………🧡

kus de
zon omarm
het licht

streel de
wind op
je gezicht

straal de
zon verwarm
je huid

omarm jezelf
en ben
de bruid

🧡

Met een Liefmans peach, een nieuwe variant van dit fruitbiertje duik ik in een schommelstoel op het terras van de strandbar. Op het tafeltje ligt een kaartspel, een pakje sigaretten en een aansteker. Even later verschijnt de eigenaar.

Een ‘gladde jongen’ is de eerste reactie van mijn brein gevolgd door een impuls van pas op kijk uit. Voorbij deze eerste geconditioneerde reactie zie ik iemand met een vriendelijke uitstraling die me toelacht en mijn keuze voor de schommelstoel meteen lijkt te begrijpen.

Hij heet Joseph woont in Frankrijk en spreekt net iets meer Engels dan ik Frans, wat blijft steken bij oui en non. Ik wijs naar het kaartspel en zie het enthousiasme in zijn lichaamstaal. ‘I am a magician’ zegt hij en daagt me uit een kaart te trekken.

De komende twintig minuten word ik meegevoerd in a mindfuck waar ik werkelijk niets van begrijp. Ik trek kaarten, geef ze ongezien terug, ze verdwijnen in de stapel en hij tovert mijn kaart weer tevoorschijn. Hij doet alsof hij het spel opeet om daarna een in vierengevouwen schoppen vier die ik uit de stapel had getrokken weer uit te spugen. Hij vraagt me beide handen voor me uit te steken en als een vuist te sluiten. Hij strooit wat as op de bovenkant van mijn rechterhand, vraagt me een wens te doen en het er weer af te blazen. Als ik mijn handen open vind ik de as terug in de vuist van mijn linkerhand. Het is alsof ik in een aflevering van illusionist Victor Mids ben beland.

Onze woordarme ‘magic play’ brengt ons beide plezier en blijkt een laagdrempelige manier van contact maken, afstemmen en verbinden. Het wakkert nieuwsgierigheid aan en overbrugt de taalbarrière. Het lukt ons uiteindelijk met handen voeten en het beetje Engels om wat meer van elkaar te weten te komen.

En zo blijkt dat voorbij het eerste oordeel van ‘gladde jongen’, hij ook gewoon een mens is met een verhaal wat hem vandaag naar de strandbar brengt. Geeft spelen en delen ons beide een bijzondere ervaring en een plezierige middag. Wordt onbevangenheid en nieuwsgierig beloond met magic en een verhaal waar ik nog steeds met een glimlach op mijn gezicht aan terugdenk 🧡