De laatste weken voor de vakantie stonden zowel privé als qua werk in het teken van een kettingbotsing met waarden waar ik als mens voor wil blijven staan. Situaties waarin de oefening van het verdragen alle grenzen probeerde op te rekken. Mijn denkende hoofd een verhalenmachine werd in een bijvoorbaat kansloze missie tot het terugkrijgen van enige grip en controle. Mijn innerlijk theater componeert ondertussen een emotionele symfonie van alle energieën die ik uit mijn omgeving absorbeer. Weken waarin het zoute water in mijn ogen hoog zit en de stroom van Levensenergie doodslaat als het schuim van bier in een te vet glas.
Het heeft een paar weken geduurd voor ik me weer echt thuis voel bij mezelf, bij mijn eigen energie en voor mij essentiële waarden. De stroom van het Leven zelf weer kan voelen, zoveel wijzer als wij ooit zullen zijn. Dankbaar voor lieve mensen in mijn omgeving die bellen voor een wandeling, een knuffel en hulp bij het ‘even’ omzetten van mijn website. Luisterende oren die afleiding en ruimte geven voor meer alleentijd. En dat allemaal zonder intenties om iets te moeten fiksen. Want er hoefde niets gefikst, er mocht vooral gelaten en geluisterd. Aanwezig blijven, voorbij de inhoud van de door mijn hoofd uit frustratie gemaakte verhalen.
Een reisje, alleen naar een voor mij nog onbekende stad bracht ook veel afleiding en ander denken en daarmee een ander muziekstuk in mijn innerlijk theater. Het onbekende wat even alle aandacht opeist en mijn denkvermogen richting een praktische inzet navigeert. Welke gate, welke tram, welk hotel en hoe kom ik daar. De vindtochten naar bezienswaardigheden, de verbazing en verrassingen over andere gewoonten en gebruiken. Ze laten me weer beseffen en voelen dat alles wat we ‘gewoon’ zijn gaan vinden alleen bestaat bij de gratie van het denken. Dat we altijd Leven in de beleving van het denken, en ‘gewoon’ dus ook altijd per persoon, land en werelddeel zal verschillen.
Inmiddels ben ik geland op mijn vertrouwde plek aan zee, voor mij het beste medicijn om weer voorbij (te)veel(geloofd)denken te komen.Het eeuwige geruis van de branding, de soms ruwe en dan weer kalme golven die bestaan uit hetzelfde water. De weidsheid van de zee die het besef van eindeloosheid weer even heel tastbaar maakt. Mijn voeten die slenteren in datzelfde water, het zand wat plakt. Samen nodigen ze uit tot verstillen, vertragen, voelen wat (echt belangrijk) IS. Wat ik mag blijven koesteren en wat ik los mag laten. Terug naar speelruimte voor het Leven zelf, terug naar de essentie: speels liefhebben, de rest is ruis…….. 🧡
Heb lief de rest is ruis…….
