Het leven vliegt de meeuwen boven de zee
het loopt mijn blote voeten door de branding
het blaft de hond en gooit zijn bal.
En ik maar denken dat ik het leven kan sturen, dat ik de richting zelf bepaal.
En het leven vindt het goed. Tot ik te ver afdwaal van mijn levenspad, dan grijpt het in.
Herken je dat je lijf niet meer mee doet. Eetlust verdwijnt of je eet juist alles wat los en vast zit. Gedachten lijken niet meer te stoppen. Ze doen je geloven dat het helemaal mis gaat. Dat dit toch echt niet de bedoeling kan zijn. Je lijf verkramt, energie stopt met stromen. Het leven valt je zwaar….
En toch zijn we geneigd om tegen de stroom in te blijven vasthouden aan het bekende, dat wat al is. Omdat het retespannend is om los te laten en een nieuwe nog onbekende weg in te slaan. Geen idee waar naar toe, laat staan waar het je gaat brengen.
Maar wat nu als het leven veel slimmer en wijzer is dan wij ooit zullen zijn. Dat het ons lijf alleen maar op slot zet als liefdevolle waarschuwing dat je te ver afwijk, van hoe het leven zich door jou wil manifesteren in de wereld? Durf je deze liefdevolle waarschuwing dan te omarmen? Er naar te luisteren en je weer mee te laten voeren door het leven zoals dat voor jou bedoeld is? Je over te geven en te vertrouwen dat het goed komt? Dat het al goed is!