Leven, ze danst elke moment haar eigen dans en is daarmee onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Steeds als je denkt: nu weet ik hoe Leven werkt veranderd de muziek. Beland je in een tango terwijl je de rumba net onder de knie begon te krijgen.
Het Leven wat ons verleidt om met haar mee te dansen. Te genieten van het bewegen zonder te hechten aan een vaststaand resultaat. Je te laten leiden door de wisselende ritmes van extase en ongemak.
Dansen met haar pieken en dalen net als een boom die haar kleuren de lucht in knalt zonder deze ook maar een moment vast te willen houden. Ze volgt een natuurlijke intelligentie en laat zich weerloos meevoeren in de cyclus waarbij dood blad voeding geeft aan nieuw Leven.
Leven wat zich niet laat temmen, niet past in hokjes en met een bedenkelijk blik kijkt naar zelf bedachte mechanische systemen en protocollen die proberen haar op een reeds gebaand pad te houden.
Haar vloeibare karakter piept door gaten en kieren, ze maakt van vaste grond moerasgebied. Gaat altijd door en vindt haar eigen nieuwe weg als ook dit gebied weer wordt drooggelegd.
En wij, wij denken haar te kunnen temmen. In een steeds ingenieuzer web van vaststaande werkprocessen, afspraken, protocollen en te behalen resultaten, die de danser steeds vaker de adem beneemt.
Omdat we heel onschuldig zijn vergeten dat we zelf ook een vorm van Leven Zijn. Onderdeel van de dans, meegevoerd worden in een natuurlijke cyclus met een steeds veranderlijk karakter. Vloeibaar, vergankelijk en eeuwig tegelijkertijd. En daarmee ontembaar 🧡