Terwijl de zon ons nog verwarmt met haar zomerse stralen fluistert de herfst alvast haar komst. De eerste kleuren worden zichtbaar en als je goed luistert hoor je bomen heel langzaam de pracht die ze met veel plezier gedragen hebben loslaten. De wind speelt met vallend blad en voert haar met een ritselend geluid mee naar de grond als humus voor de aarde waarin de bomen verder mogen groeien.
Mooi hoe de natuur ons voorleeft hoe menszijn en Leven werkt. Een hogere intelligentie, de bron, het goddelijke, universele Levensenergie, het maakt haar niet uit hoe ze genoemd wordt, want ze bestaat voorbij taal en woorden. Als een gevoel of iets nog klopt of niet meer klopt. Als beweging die energie laat stromen en stilstaan wanneer het daar tijd voor is.
Bomen vechten daar niet tegen, doen geen pogingen om hun pracht en praal vast te houden. Kennen geen angst voor verlies of dood. Ze bewegen mee met het ritme van de seizoenen waarin ontluiken, bloeien, vergaan en in stilte voorbereiden op een nieuwe ronde als een natuurlijk verloop van het Leven wordt ervaren en gevolgd
De wijsheid van de natuur, we kunnen nog zoveel van haar leren als we mee durven spelen en ons hart ervoor open stellen 🧡