Naar aanleiding van mijn post over speelsheid kreeg ik de vraag: ‘bereid jij bijeenkomsten dan helemaal niet meer voor?’ Het antwoord is ja én nee.
Ja omdat ik nog steeds alleen of samen nadenk over de bedoeling van bijeenkomsten en wat daaraan kan bijdragen. Daarmee vormt de voorbereiding zich tot een soort blokkendoos van verschillende opties en mogelijkheden die in wisselende samenstellingen invulling geven aan een bijeenkomst.
Nee omdat ik me niet hecht aan de voorbereiding. Contact maken, afstemmen en verbinden vormt altijd de basis. Als de voorbereiding en programma passen dan is dat fijn. Als blijkt dat er iets anders nodig is of om voorrang vraagt ook prima en zet ik de voorbereidingen even opzij.
Deze flexibiliteit is een vorm van speelsheid. Open staan voor dat wat IS. Meebewegen en aansluiten om indien mogelijk en wenselijk weer samen om te buigen naar de oorspronkelijke bedoeling. Of samen tot de conclusie komen dat die bedoeling maar even moet wachten omdat het moment om iets anders vraagt. Iets wat niet gepland nog voorbereid is maar wel aandacht verdient.
Werken met groepen is soms koorddansen tussen inhoud en proces. Speelsheid kan dan helpen om het evenwicht te bewaren. Een stap terug doen en bespreekbaar maken van het proces geeft daarna vaak weer meer speelruimte voor de inhoud en de bedoeling 🧡