Bestaat waarheid? Of is ze niets meer of minder dan een eeuwigdurende zoektocht die alleen bestaat bij geloof in ons eigen denken. Dat het speelse en veranderlijke karakter van dat denken ook waarheid illusoir en van moment tot moment anders maakt.
Zouden we daarmee de zoektocht op moeten geven? Of maakt het alleen duidelijk dat het vooral gaat om steeds nieuwe ervaringen binnen de ondekkingstocht en minder om het resultaat en de bestemming. Om in het onderweg zijn steeds meer helder te krijgen met welke geloofde waarheden er een botsing onstaat als we getriggerd worden. Hoe we heel onschuldig gaan geloven in de verhalen die we er vervolgens zelf van maken.
Zolang we nog niet doorzien dat dat is hoe het Leven en de menselijke ervaring werkt blijven we op zoek naar waarheden op een plek waar ze niet te vinden zijn. Blijft wat voor de één waar is voor de ander onwaar. Wat voor de één logisch lijkt voor de ander een krankzinnig idee en wordt de behoefte elkaar van het eigen gelijk te overtuigen levend gehouden.
Zoveel mensen, zoveel verhalen en dat is helemaal prima want zo werkt menszijn nu eenmaal. En laten we eerlijk zijn wie smult er nu niet van een goed verhaal. We lezen niet voor niets boeken, gaan naar het theater en huilen mee met de film op tv of in de bioscoop. En ook hierin hebben we allemaal onze eigen voorkeuren en ervaringen.
Wordt een film gepresenteerd als een waargebeurd verhaal om dit later als de bioscoopbezoeken hun werk hebben gedaan weer te ontkrachten. Net als alle menselijke ervaringen gedachtenstormen van waarheid in het moment kunnen creëren, inclusief alle special effects in ons innerlijk theater. Om na verloop van tijd als de storm vanzelf is gaan liggen weer een andere waarheid te presenteren waar we mee mogen spelen en die we mogen gaan geloven of niet 😉 🧡